بخشی از متن فایل PowerPoint (اسلاید ها) بررسي اثرات استرس حاد و دگزامتازون بر علايم ناشي از قطع مرفين در موش هاي سوري معتاد :
نام کنفرانس، همایش یا نشریه : كومش
تعداد صفحات :9
سابقه و هدف: تحمل و وابستگی دو مشكل عمده در مصرف مرفین بوده كه می‌توانند منجر به ایجاد عوارض و خطرات جدی به خصوص علایم شدید ناشی از قطع مصرف آن شوند. مطالعات قبلی پیشنهاد نمودند كه احتمالاً داروهای استروئیدی و استرس می‌توانند بر تعدیل علایم ناشی از قطع مرفین مؤثر باشند. بر همین اساس پژوهش حاضر كه هدف آن بررسی اثرات استرس و دگزامتازون (به عنوان یك آگونیست گلوكوكورتیكوئید‌ها بر تعدیل علایم ناشی از قطع مرفین (سندرم Withdrawal ) بود طراحی و انجام شد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه موش‌های نر سوری سفید آزمایشگاهی نژاد آلبینو با وزن 25 تا 30 گرم مورد استفاده قرار گرفتند. برای معتاد كردن حیوانات از روش مارشال استفاده شد ؛ در این روش موش‌ها طی سه روز متوالی و در هر روز سه دوز 50، 50 و 75 میلی گرم به ازای هر كیلوگرم وزن موش در ساعات 8، 12 و 16 مرفین زیر جلدی دریافت كردند. در روز چهارم، دو ساعت پس از تزریق دوز 50 میلی گرم، برای بررسی علایم قطع به حیوانات نالوكسان با دوز 2 میلی گرم به ازای هر كیلوگرم وزن بدن و به صورت داخل صفاقی تزریق شد. برای ارزیابی علایم قطع از شاخص‌های استاندارد مانند تعداد پریدن و سنجش وزن مدفوع ناشی از اسهال استفاده شد. جهت ارزیابی اثر گلوكوكورتیكوئید‌ها از تزریق زیرجلدی دگزامتازون (0.3، 1 و 2 میلی گرم به ازای هر كیلوگرم وزن به عنوان آگونیست گلوكوكورتیكوئید‌ها) 30 دقیقه قبل از تزریق نالوكسان استفاده شد. برای ایجاد استرس، حیوان به مدت یك دقیقه در آب سرد حدود 18 درجه سانتی‌گراد شنا می‌كرد. جهت انجام آزمایشات، حیوانات معتاد به چهار گروه تقسیم شدند. گروه اول به عنوان گروه كنترل بودند كه بدون دریافت دارو و یا استرس فقط 30 دقیقه قبل از تزریق نالوكسان، وهیكل (سالین و اتانول 2%) زیرجلدی دریافت كردند. گروه‌های آزمایش كه دوزهی مختلف دگزامتازون (0.3، 1 و 2 میلی گرم به ازای هر كیلوگرم) دریافت كردند. گروه سوم قبل از تزریق نالوكسان، استرس ناشی از شنای آب سرد دریافت كردند. گروه چهارم ضمن تزریق فقط دوز 0.3 دگزامتازون (با توجه به اینكه این دوز بهترین پاسخ را داده بود) استرس نیز دریافت كردند. یافته‌ها: نتایج نشان می‌دهد كه استرس ناشی از شنای آب سرد و تزریق دگزامتازون با دوز 0.3 و 1 میلی گرم، 30 دقیقه قبل از تزریق نالوكسان، به طور قابل توجهی علایم قطع را كاهش می‌دهد ولی دوز 2 میلی گرم دگزامتازون اثر معنی‌داری نداشت. در ضمن اثرات استرس به تنهایی یا همراه با دگزامتازون نسبت به مصرف دگزامتازون به تنهایی بیشتر بود. نتیجه‌گیری: یافته‌های فوق نشان می‌دهد كه استرس و فعال‌شدن گیرنده‌های گلوكوكورتیكوئید‌ها نقش مهمی در كاهش علایم قطع مرفین دارند كه برای پی بردن به نقش نوروترانسمیتری و دیگر عوامل مداخله‌گر مغزی نیاز به مطالعات بیشتری احساس می‌شود.
كلید واژه: استرس، دگزامتازون، وابستگی، موش سوری، نالوكسان، سندرم قطع مرفین